O de sempre

Pois onte nada do outro mundo. Erguinme ás doce por mor da festa do día anterior ao pouco xa fun a xantar á mensa. Despois tomei un café con Cristian, co que falei de moitas cousas. Despois fun a Schloßplatz a baixar Naruto, pero ía moi amodiño. Despois clase de portugués e ao voltar, cea na miña casa, onde me enteirei de moitas cousas, que non me fixeron nada de graza. Eu pensaba que certas cousas eran froito do amor, pero hai que coller o touro polos cornos e non enganar a unha persoa e a outra, que iso si que está mal. Eu podería chegar a comprender que alguén deixase de querer a unha persoa porque se namorou doutra, pero o que non se pode é estar coas dúas, sobre todo cunha aquí e coa outra, como está en Euskadi, non pasa nada. Pois señores, iso é non ter conciencia, porque o que debería de facer é elixir, e non ficar coas dúas, pero non lle direi nada máis, porque ao señorito lle molesta que lle digan a verdade.
Hai cousas que non me cadran. Primeiro uns din que xa non quere á súa moza, que está namorado da outra. Iso acéptoo sen problemas, pero o carallo é cando lle pregunto que pasou coa outra e respóndeme que aínda non fixo nada. E despois de se cabrear mándolle unha mensaxe pedíndolle perdón por me meter na súa vida, á que me responde que é moi difícil querer a dúas persoas tan intensamente á vez, ao que Laura e mais eu respostamos á vez: Se é así, que se faga mormón! Nada, incríbel, pero non direi nada máis, o único que me gusta que as cousas se fagan á cara e non xogar suxo dese xeito. Pois nada, a rañala e cada un que faga o que lle dea a gana, que eu non son o pai de ninguén. Pero tampouco podo confiar nunha persoa así.